Bizim hikayemiz: Gazze anısına…

Çocukken bize “Bir köyümüz var uzakta” derlerdi/

Ne biz oraya gider, ne oradakiler bize gelirlerdi/

Araplar dayımız, Kürtler kuzenimiz, amcalarımızsa Türkmenlerdi/

Görüşmezdik, çünkü sınırları çizenler öyle istemişlerdi/

Bir adı Halep’ti o köyün bir adı Bağdat/

Tatlımız birinden gelir yanlışımız diğerinden dönerdi, heyhat/

Her unsuru ile biz topyekün bir ümmet idik, Vasat/

Bir köyden ilim nehirleri akardı, öbüründen Hayat/

Ha bir de Yemen ile Trablusgarp köylerimiz var idi/

Oraya gidenlerimiz ise geriye dönmezlerdi/

Misafirperverlik beklerken güya hançerlenmişlerdi/

Çünkü tarihimizi yazanlar öyle belletmişlerdi/

Ya Mekke ve Medine köylerimize ne demeli/

Orayı görmekti, Türk’ün, Arab’ın, Kürt’ün ortak Emeli/

Kardeş köyler imiş Hicaz, Anadolu, ve Rumeli/

Viyana’dan Senegal’e kim derdi ki ” Buralar Yadeli!”

Velhasıl bir köy maneviyat yüklü hurma ikram ederdi/

Diğeri ana kuzusu, köylü güzeli gelin verirdi/

Öteki kahvemizi, şekerimizi, helvamızı gönderirdi/

Beriki sadakatini, bağlığını ve dostluğunu iletirdi/

Ah o köylerimize nasıl bir hazan Ve kıtlık vurdu/

Bostanları, Bahçeleri, çiçekleri ve de nehirleri kurudu/

Yetmezmiş gibi saldırıyor sırtlanı, yamyamı, iti, aç kurdu/

Medeniyetlerin anası köylerimiz şimdilerde yoklukların yurdu/

Artık kanımız akıyor nehirlerinde o köylerimizin/

Irzı çiğneniyor, namusu payimal ediliyor o gelinlerimizin/

Evlat acısı içiliyor her hanede yerine o kahvelerimizin/

Dalgalarından Heybe değil,  ceset vurur oldu denizlerimizin/

Bırakın dayıyı, kuzeni, amcayı Ve komşuyu tanımayı/

Marifet sayıyor artık kardeş kardeşi satmayı/

Yüzü çamura batan anam, minik bedeniyle Taşıyan mı kavgayı…

Yoksa uçurum kenarında itişen bizler mi bekliyor kurtarılmayı?

HALİT ŞİRKAN HATAY

13 Aralık 2016