Anne sevgisi

Gökan ÖZTÜRK / Şair

Anne… Kelimelerin yetersiz kaldığı, insanlığın taçlandığı bir varlık. Bir hadiste buyrulduğu gibi, “Cennet annelerin ayakları altındadır.” Kâinatın sultanı Hz. Muhammed (s.a.v.) bile “Hiç unutulmayacak yüz anne yüzüdür.” diyerek annelerin kıymetini vurgulamıştır. Dinimiz İslam da, annelere her zaman üstün bir değer atfetmiştir.

Herkesin annesi kendine güzeldir. Benim annem de bana güzellik katan, çocukluk ve gençlik yıllarımda dolu dolu hatıralar biriktiren bir varlıktı. Annem, her zaman yanımda oldu. Okuldan kaçtığımda bile beni bulur, eve getirirdi. Yaramaz bir çocuktum, başımı derde sokmaktan çekinmezdim. 1990 yılında bir Ramazan ayında ayağım korkunç bir şekilde kırılmıştı. Hastaneye gitmek bile zor, ama annem yanımdaydı. Hastalandığımda da başucumda hep o vardı.

Babamın işi sebebiyle Kayseri’ye (1995-1997) ve Bursa’ya (1997-1999) taşındık. Oralarda da unutulmaz anılar biriktirdik. Yazdığım şiirleri ilk anneme okurdum, o her zaman teşvik ediciydi. Annemin öne çıkan özelliklerinden biri sabrıydı. İyi kalpli, dedikodu yapmayan, hayatını iki evladına adayan biriydi. Fedakarlıktan kaçınmaz, mahallemizde sevilen biri haline gelirdi. Ayrıca el işi yapmayı çok severdi.

Günler aylara, aylar yıllara dönüştü. Ne yazık ki, amansız bir kanser hastalığı annemi ele geçirdi. 17 Kasım 2016 akşamı, annem tedavi olmak için Gebze’ye gitmeye karar verdi. O kapıdan ayrılırken, “Gidip de dönmemek var oğlum.” dedi. Biz ise gözyaşları içinde bakakaldık.

Hafta sonları annemi hastanede ziyaret ederdik. Annem bana, “Oğlum, senin burada sıkılacağını düşündüm, kitaplarını getirseydin.” derdi. Bir gece ben refakatçi olarak kaldım, koltukta uyuya kalmışım. Annem beni uyandırıp hasta haliyle, “Oğlum sen kalk, benim yerimde uyu.” demişti.

Kemoterapi tedavileri devam ediyordu. Hastanede geçirdiği süre onu yormuştu. Doktorundan izin alarak eve gitmeye karar verdi. Mahalle komşuları, bizleri, torununu özlemişti. Belki de bu son ziyaretiydi. Nihayet annem ve babam evimize döndüler. Komşular, annemi yalnız bırakmazdı. Ancak bir hafta sonra annem fenalaştı ve yoğun bakıma alındı. Üç gün bekledikten sonra dördüncü günün sabahı haber geldi. 28 Şubat 2017, annemin vefat günüydü. Kanser hastalığından çektiği sıkıntıları, Allah biliyor.

Annemi kaybettikten sonra gözümde hiçbir şey yok. Dünya, geç de olsa öğrendiğimiz gibi yalandı. Allah, annemin mekanını cennet, bana da sabır versin.