1445 (bin dört yüz kırk beş)
Bundan bin dört yüz kırk beş Müslüman senesi önce
Mekke’den Medine’ye iki ruh yürüyordu
Hakikatteyse tek şahıstı yürüyen
Milyarlarca kum tanesi ona muntazırdı
Kendilerini diriltir ümidiyle
*
Çöl tozu da katılmıştı yürüyüşlerine
Güneş yanığı, ateşteki yağ gibi akıyordu saçlarına
Susuzluktu en yakın arkadaşları
Korku mu, asla
*
Ateşi gül bahçesine çeviren iksir
Kızgın, sarı kumlara
Nardan değil
Nurdan bir halı olmayı nasip etmişti
*
Yürüyorlardı
Tozlu mataralarında ekşi keçi sütü
Alınlarında yol yol ter
ve kirpiklerinde toz kümeleri beraber yürüyordu
*
Ufukta Medine mi,
Kudüs mü, Kurtuba mı
Şam mı yoksa Bağdat mı bilinmez selamlaşıyordu
*
Kostantiniyye’ye açılan ilk sefer değil miydi bu
İlk ve tek seferdi daha doğrusu
Fatih’inki son kılıç darbesiydi yalnızca
Rum’un çelengini düşüren altın vuruş
O kutlu adımların gölgesinde yapılıyordu
*
Yürüyorlardı, hışırtısında güvercinlerle yılanlar kardeş oluyordu
Güneşi bir atkı gibi omuzlarına yüklenip
Tarihin büyük kapısını şevkle eritiyorlardı
MUSTAFA ARMAĞAN