Ben Âdem
Ben Âdem
İçimde derin bir boşlukla
Hayat ağacından kopartıldım
Azıksız sürgün edildim Aden bahçelerinden
Varlığın gölgesine
Cenneti de cehennemi de burada gördüm
Her şey topraktandı
Ateş topraktan su topraktan
*
İnsanın sırlandığı vakitlerde kaldı kalbim
Aklım masuranın ucunda bir uçurtma
Bin yıl rüya gördüm düş kurdum
Evim yıkıldı yeniden evler yaptım
*
Değirmen taşında öğütüldü alınyazım
Acının ilencini çektim üstüme
Ekinler ektim insan sürüsü yalnızlıklar biçtim
Ağırkanlı şiirler yazdım
İçimde bir hevesle öptüm uçarı bulutları
Göğün esriyen suratına kırık resimler çizdim
Kuşlar taştı tuvalden atlar ağaçlar taştı
Bir ömre sığdıramadım da bu hasreti
Ateşten ırmaklar taştı
Nasırlı ellerimle kazıdım ruhunu toprağın
Topraktan güller taştı
Ben Âdem
Ölüler şehrine hayat veren rüzgârın sesi
Buğday tarlasında iyilik biçen rençber
Ufka açılan pencerelerden oğullar devşiren
Işıltılı pınarlarda düş kuran
Aşkı ifritten ayıran bir nefes
Dingin gövdesinde atlar koşturan seyyah oldum
*
Varlık evinde sahifeler biriktirdim
Reçinede hapsettim ruhumu
Patlattım göğsünü zamanın
Amberle sardım çürüyen yaralarımı
Her doğumda çiçeklenen yaşamın
Yalınayak çayırlarında gezdim
Çöl ve yürek kalıntılarında
Hayatı bakır çubuklarla işleyen nakkaş oldum
*
Yaslı türkülerle göçtüm kalbine Havva’nın
Nilüfer çiçeğinin yalnızlığını aydınlatan kandilleri
Cennetin eşiğinde kurulan çadırları gördüm
Aşkın ve ölümün melodisiyle
Kelimeleri buruşturan kışı
Dudakları çatlatan yazı gördüm
Ağustos böceğinin kederli yazgısını
Yılkı atlarının hecin develerinin
Kum tepelerinden yuvarlanışını gördüm
*
Kuru hurma yaprağına yazdım şarkımı
Bir çiçeğin hüznüyle geçtim kıyısız zamanlardan
Kanatlarından göğe asılmış ağacın altında
Güneşten yazgılar ektim
Güvercin gerdanında Habil’e ölmeyi öğreten
Burcu burcu kokan ateşten bir nefesle
Kâbe’de bıraktım çocukluğumu
*
İniltili güz şarkısıyla canımı kuyuda bırakıp
Kadırgalarla göğe yelken açtım
Karlı dağlara yasladım sırtımı
Saçları burgulu yaz akşamında
Sonsuzluk düşü kurup bir dağdan öteki dağa
Gençlik tohumları serptim
*
Mezar taşlarından çıkan ırmaklar
Süpürürdü dünyanın çıplaklığını
Zaman kendi şarkısını söyler
Fesleğen kokardı gençliğim
Bir veda şiiri kalırdı bende
Ay altında kırk gün süren suyun şarkısıyla
Tenimde güneş lekesi gibi
Çiçek açan bir yüzü vardı acının
Kedersiz tohumlar yeşerten
*
Ben Âdem
İnsanın sırlandığı vakitlerde kaldı kalbim
Aklım masuranın ucunda bir uçurtma
Bin yıl rüya gördüm düş kurdum
Evim yıkıldı yeniden evler yaptım